fbpx

Je zag wát precies?!

Een Delivery van Medemblik naar Feversham aan the River Medway met een gloednieuwe Winner 9 in November tussen de herfststormen door,

Een gat, een klein gaatje van 2 dagen tussen de stormen door, geeft mij de kans om de delivery die al 2 maanden op beter weer wacht uit te voeren. Maar wie neem je dan mee? Het is winter, het is koud, de tocht bevat een lange nacht op zee en ieder bemanningslid moet in zn eentje de boot veilig aan de overkant krijgen wanneer er iets grondig mis gaat.

Een paar belletjes en Fons en Simon, twee zeer ervaren schippers blijken niet bang voor de kou en een lange nacht, maar vooral super nieuwsgierig naar hoe zo’n Winner Negen nou eigenlijk vaart.

De tocht naar Medemblik omvatte 1 lekke band, als gevolg hiervan een auto wissel, en het vervangen van een koplamp. (Dit leverde zo’n half uur vertraging op, maar we zijn op een nette tijd in Medemblik.)

Bij de boot aankomen ligt ze met een snorrend kacheltje op ons te wachten. Comfortabel warm en glimmend in de nacht. Fonds, die schipper is op een Royal Huisman 85 en een intense passie voor boten heeft, kan het niet laten. We nog niet ingescheept en hij trekt de kastjes open om te kijken hoe de elektriciteit is aangelegd, en waar alle kabels etc lopen. Vanachter het schakelpaneel klinkt een goedkeurend en licht verrast geluid. “Keurig, keurig” Ik glim van plaatsvervangende trots. Ik vaar veel voor Winner, en voel mij sterk verbonden met de werf en de boten.

Ik heb besloten om in de ochtend 7 uur te vertrekken, het waait nog fors, maar de wind moet in de nacht afnemen. Het eerste stuk is redelijk beschut over het IJsselmeer en de Waddenzee, wat de zee een tij de tijd moet geven om klein beetje te kalmeren.

Na een korte nacht is het opruimen en gaan met die banaan. Gas op die lollie en naar de sluis!

Nog voor ik (de schipper) buiten ben, (ik ben nogal bezig met het zeevast maken etc van alles in de boot), voel ik dat we varen.

Verbaast steek ik mijn neus uit het luik? Ik zie Simon aan het roer “ Jij dacht we gaan vast”?! Ik stel de vraag en wacht het antwoord niet af. We varen in ieder geval op tijd.

(Op dat moment komt mijn recente cursus mindfullness van pas, ik adem in, en adem uit, en ga verder met alles opruimen. Zo spannend is het verder niet om de haven van Medemblik bij (dan nog) weinig wind in het donker uit te varen).

Gedrieën genieten wij van koffie en de zonsopkomst. De zeilen moeten nog worden aangeslagen dus we motoren na een half uurtje opwarmen met 6 kts naar de sluis. De Yanmar 14pk mag best wat toeren hebben en is goed in verhouding.

Zodra de zon op is kunnen we de zeilen aan slaan. Het reefsysteem dat volledig vanuit de kuip te bedienen is geeft nog een klein puzzeltje voor de heren, later zal blijken dat de puzzel gelukkig in een keer goed zat, die reven hebben we later nog hard nodig.

Het lekkere van in November varen is dat er helemaal niemand op het water is. De sluis bij Den Oever had ons al van ver aan zien komen en lag uitnodigend voor ons open.

Dat blijft trouwens toch gek, nog steeds wanneer ik een sluis in vaar denk ik “naar het einde van de sluis varen” Maar mijn gevoel zegt dan, aanleggen. Mijn hoofd zegt hop doorvaren naar de deur je hebt alle nog ruimte. Uiteindelijk lig je dan echt midden in de sluis, terwijl je varend zou zweren dat je toch echt aan het einde van de sluis ligt. Nu maakt dat natuurlijk geen bal uit wanneer je de enige bent in een sluis, en meestal ben ik de enige, maar toch.

De zeilen gaan omhoog, om de komende 19 uur niet meer naar beneden te komen. De zee lonkt met schuimende koppen. De wind trekt aan, en we hijsen het grootzeil met het eerste rif. Ze Geniet! Halve wind varen we met 11 knopen op de teller in het zonnetje het Marsdiep door.

(De wind trekt verder aan.)

(Wanneer je denkt aan reven, ben je eigenlijk al te laat. Het is een oude zeemandwijsheid, die voor ons niet op ging.)

Het is zo ontzettend lekker om te varen met mensen met (veel) ervaring. Een half uurtje het Marsdiep uit kijken we elkaar aan. Als uit een mond komt het hoge woord er uit “ Rifje er bij”?!

Daar is dus duidelijk geen overleg meer voor nodig 🙂 De zee is tamelijk woest. Aardig hoge golven spelen met de boot terwijl ik haar op de motor in de wind houd. Ze valt als in een lift die hard naar beneden gaat van de golven in de dalen. Bij iedere golf voel ik mijn maag een beetje achterblijven. Oh oh! Nee! Dit gaan wij dus niet doen he! “schiet op met dat zeil denk ik heel hard, maar ik weet dat dat geen zin heeft, ik wil dat alles rustig en goed gebeurd. Opschieten geeft maar een ding, een grotere kans op schade omdat het gloednieuwe zeil net ff klem zit in een reeflijn. Dat is niet alleen zonde van het zeil, dat is gewoon stom.

Ik slik, Heren gaat ie een beetje? Ze zijn bijna zover. Godzijdank kan de grootschoot weer aan, ze ligt met het 2e rif een stukje rustiger en blijft met gemak op de 8.5 kts.

Fonds heeft uit België wonderpillen meegenomen. Zetpillen met een anti zeeziekte en een anti braakmiddel er in.. Het aardige van een zetpil is dat die werkt wanneer je niks meer kan binnenhouden. De eerlijkheid gebied te melden dat wij hier dankbaar gebruik van hebben gemaakt.

Ik ben katterig en besluit toch te gaan liggen. Iemand moet daar mee beginnen, en het is op dit moment zeker geen straf. De Jongens varen in rap tempo richting Engeland tot het donker word. De wind varieert van stevig to zeer hard, afhankelijk van de buien die regelmatig overkomen.

Om je voor te stellen hoe hoog de golven waren, moet je even omhoog kijken naar de scheiding van de muur en het plafond, en daar bij nieuwere huizen nog een centimeter of 30 zeker bij optellen.

Met glimmende ogen en een vastberaden lach om te lippen houden Fonds en ik de wacht. De maan staat feller dan ik haar ooit heb gezien. Even denk ik dat ik gek ben. Na vele nachten op zee weet ik dat je na een tijd soms dingen gaat zien die er niet zijn. Ik ben niet de enige met die ervaring blijkt.

Ik zie regenboge, het is nacht en ik zie regenbogen, twee stuks, geen grap, onder wolken van de buien die op ons af komen.

Nog een keer kijken, dan ben ik zeker genoeg van mijzelf om ze aan te wijzen. Euhm Fons… Ik zie regenbogen, maar het is nacht, dat KAN toch helemaal niet?

Fons zag ze ook, en dacht gok ik ook dat hij dingen zag die er niet waren, want hij zei niks.

Dit is bizar. Zou de maan zó fel zijn? Blijkbaar…

In een rare combinatie van verwondering, diepe eerbied voor de natuur en verbondenheid kijken we zwijgend naar de regenbogen en dan..

PATS een ijskoude golf vouwt zich om het achterschip en haar schipper. Vermeld moet worden dat mijn armen iets omhoog op het roer stonden , en mijn capuchon niet bleef zitten in de straffe wind.

Ik laat het roer los, mijn armen langs mijn lichaam. De zee druipt uit mijn mouwen, (en die zaten echt dicht) Fonds neemt lachend het roer over die kon net op tijd onder de buiskap wegduiken. Ik schud de zee uit mijn oren en wring mijn muts uit. Dit allemaal in een gebukte houding in de ijdele hoop dat de zee die ik langs mijn nek borst en rug voel sijpelen mijn bilnaad niet weet te bereiken.

Goddomme wat is die zee nat. Ik lach stoer, maar ik ken mijn lot. Binnen niet al te lange tijd zal ik rillend achter het roer staan, en naar binnen moeten om droge kleding aan te trekken.

Dit betekend binnen in de woest stuiterende boot rillend over mijn hele lichaam natte plakkende kleren uit weten te krijgen.

Ik heb te lang gewacht met naar binnen gaan. Moe en ijskoud doe ik wat je dus niet moet doen. Ik kruip in mijn kooi, onder twee slaapzakken, zo moe, zo koud. Mijn zeiltas is opeens een aangenaam kussen, en langsaam wordt ik weer wat warmer.

Het is nog geen ach uur en ik lig er al af. Rillend lig ik te balen, maar veel energie om mij echt druk te maken is er niet meer. Daarom heb je 2 man meegenomen Jir, zodat je bij kan komen.

Om 1 uur wordt er geroepen om een wissel. Omdat het een tocht van maar een nacht is, en wij met zn 3en redelijk wat ervaring hebben,(een mijl of 70.000) hebben we geen wachtsysteem afgesproken. Of meer, we hebben het over gehad, en ons er verder niet meer druk over gemaakt.

Ik lig nog steeds nat, maar inmiddels warm in mijn kooi. Het is tijd om mij te vermannen. Kleed je om en ga wat doen!

“Ik pak em wel, kom er aan”! Ik klik een nieuwe batterij aan mijn warmhoud niergordel* en klim mijn kooi uit.

Holy shit! Met een gigantische vlucht vlieg ik van de hoge naar de lage kant. Als in een cartoon met mijn billen naar achter en mijn armen en benen naar voren. Ik land met een enorme klap met mijn achterhoofd keihard tegen de rand net onder de ramen, en met mijn billen VOL op Fons zijn hoofd.

“Wat een klap Ik vloog gewoon van de bank omhoog” hoor ik vanonder mijn billen. Ik ben wat versuft van de klap, en besef mij plotseling dat ik op zijn hoofd zit. Dat is toch een vorm van intimiteit die ik op zijn minst niet op deze manier in gedachten had. Ik ga snel op de rand van de bank zitten, en schud mijn hoofd als een hond die net enthousiast tegen een lantaarnpaal is gelopen. Simon vliegt naar binnen…. Gaat het?! Nou… Medium…

Ik voel een misselijkheid opkomen en kijk of ik dubbel zie. Dat valt mee. Na zeker te zijn dat Fons geen verwondingen heeft opgelopen aan ons intieme avontuur, kom ik naar buiten om het roer over te nemen. Maar niet voor ik nog even comfortabel in de reling heb gehangen. Er kwam niks uit en het was vooral koud. Tijd om je te vermannen en gewoon te gaan varen. Ik haak mij vast en klim achter het roer. Het is helder, en het waait onveranderd hard.

Simon maakt zich nog even zorgen, maar het gaat prima met me. Beetje hoofdpijn, maar de immer heldere maan en de controle over boot doen mij goed.

Er zijn weinig zaken lekkerder dan in de nacht bij wat wind met een slapende bemanning de boot op koers houden en golf voor golf dichter bij je doel komen. Nee dat is niet waar. Er is weinig lekkerder dan in de nacht met een slapende bemanning je log 12kts aan zien tikken, met een negen meter boot 😀

Ik heb totaal geen benul van de tijd, op het moment dat ik meerdere malen in slaap dreig te vallen roep ik Fonds naar boven. Ik ben niet meer zo zeker van mijn koers want mijn ogen zien de digitale display’s steeds slechter.

Inmiddels vlak voor ons liggen de windmolens bij de Thames Astruary.

Wanneer ik wakker wordt is het licht en de wind is weg. De zon schijnt en de golven hebben zich teruggetrokken.

Simon zit aan het roer, en geniet van het zonnetje. Fons ligt in een diepe welverdiende slaap.

Kijk! Daarom is zeilen dus zo mooi!

De kust is in zicht en het begint tijd te worden voor een welverdiend ontbijt. Pizza! Aan boord op zee is de enige plek waar je altijd ongebreideld mag eten wat er maar is, op ieder moment van de dag. Zo lekker is dat! Ik voel mij altijd een beetje ondeugend op zo’n moment.

Het is bijna zonde van de gloednieuwe oven, maar ons is bezworen dat wij de oven en het fornuis konden gebruiken. Dus pizza is een prachtig zeemannen ontbijt.

In de verte zien we de Coastguard varen. Die komen ons opzoeken! Even lijkt het alsof ze door varen. Tot wij ze voorbij zijn en ze zien dat wij niet alleen geen vlag hebben, maar ook geen naam op de boot.

Een rib van formaat met 8 man er op komt in volle vaart naar ons toegestormd. Ik heb het gas er vast afgehaald en Simon staat klaar met een fender. Dat was zinloos geweld. Met een klap en een enorme golf over onze boot, liggen ze naast ons.

Permission to come a board? Well gentleman, this is rather inconveniënt, we were just about to start breakfast. Would you care to join?! Godzijdank konden de heren als echte Britten de grap wel waarderen.

Wat is de naam van de boot? Geen idee, ze is nieuw, we brengen haar naar haar nieuwe eigenaren.

Alle kastjes gaan open en worden onderzocht, tot de douanier binnen de naam van de boot vond. De Stickers met de naam van de boot om precies te zijn.

Dit overtuigende bewijs van ons verhaal zorgde er voor dat we toch nog redelijk vlot aan de pizza konden.

De wind is inmiddels als voorspeld en gepland volledig weggevallen. Dat is maar goed ook, want de wind die er nog is, is pal tegen. We strijken de zeilen en varen gemoedelijk in het zonnetje de rivier op.

Om half twee varen wij na 30 uur, de sluis van Farham binnen. Snel opruimen en de eigenaren op de hoogte brengen, ons is een warme douche en een zacht bed bij de eigenaren thuis in het vooruitzicht gesteld!

*Toptip: In de motor speciaalzaak is electronisch verwarmde kleding te koop. Dit zorgt er voor dat je (wanneer je tenminste droog blijft) Niet tot het bot afkoelt, en maakt een (nachtelijke) trip een stuk minder vermoeiend en aangenamer.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *